Chrystus powierzył prawdę objawioną Kościołowi przez Siebie założonemu, aby ten ją głosił wszystkim narodom aż do końca świata.

Kto uwierzy i ochrzci się, zbawiony będzie; a kto nie uwierzy, będzie potępiony.

Mk 16:16)

oraz:

Kto was słucha, mnie słucha

Łuk. 10:16

Aby Kościół prawd objawionych nie zmienił, by ich nauczał bez błędu, Chrystus dał mu nieomylność (o czym dalej w rozdziale o Kościele).

Kościół naukę objawioną, którą mu Chrystus powierzył, głosi wiernym w szkole, na kazalnicy, obrzędami, sztuką, przez uroczyste orzeczenia soborów lub papieża.

Kościół jest więc stróżem i tłumaczem Pisma św. i Tradycji, a jego nauka jest normą wiary dla katolika. Katolik, wierząc przy pomocy łaski Bożej danej Kościołowi, wierzy tym samym nie ludziom, ani ludzkiej nauce, ani nie dlatego, że zmuszają go do wiary rozumowe dowody, ale wierzy Bogu, dla powagi Boga, który tę prawdę objawił.

Prawdy objawione, które Kościół podaje ludziom w konkretnej formie, nazywają się prawdami wiary lub dogmatami (dogma = zasada). Kościół nie może głosić jakichś nowych dogmatów, bo objawienie Boże skończyło się ze śmiercią ostatniego apostoła. Gdy więc ogłasza jakiś dogmat, nie znaczy to, że naucza nowej prawdy; stwierdza tylko, że ona znajduje się w objawieniu.

Prawdy wiary, zebrane w jedną całość, nazywają się wyznaniem wiary lub symbolem wiary (symbol = odznaka). 1. Skład apostolski, 2. wyznanie wiary nicejsko (325 r.) – konstantynopolitańskie (381 r.) 3. wyznanie wiary atanazjańskie, 4. wyznanie wiary trydenckie (1563 r.).