W pierwszych wiekach Kościoła wiele znanych nam prawd wiary nie było jasno sformułowanych w związku z czym szeroko dyskutowano nad wieloma aspektami wiary, zwłaszcza po ustaniu prześladowań chrześcijan. Panoszyły się herezje, zwłaszcza najważniejsza w tamtym czasie Ariusza z Aleksandrii, który twierdził, że Chrystus jest zrodzony z Boga i tym samym posiada inne “bóstwo” niż Jego Ojciec. Jednak dogmatem naszej wiary jest trójjedność Boga, a zatem trzeba było również uściślić rolę i atrybuty Ducha Świętego.
Nie wolno zmuszać niewiernych do wierzenia, ponieważ wiara musi pochodzić z wolnej woli
Św. Tomasz z Akwinu
Podczas tej popularnej modlitwy chrześcijanie deklarują wiarę w najważniejsze dla Kościoła prawdy. Są to: istnienie Trójcy Świętej, czyli Jednego Boga w trzech Osobach: wszechmogącego Boga Ojca, jego Syna, Jezusa Chrystusa i Ducha Świętego, niepokalane poczęcie, zmartwychwstanie, sąd ostateczny oraz życie wieczne. Modlitwa została ułożona przez dwunastu apostołów, a każdy z nich był autorem jednej z dwunastu jej części.
Modlitwy takie jak Wierzę w Boga Ojca Wszechmogącego, Droga krzyżowa oraz dobra Modlitwa przed pracą, czy też tajemnica szczęścia wyrażone w 15 modlitwach św. Brygidy, pomagają nam nie zapomnieć o Bożej dobroci, a swoje życie prowadzić w dobrym kierunku – ku Zbawieniu.
Spis treści
Istnieją 2 wersje modlitwy “Wierzę w Boga”, czyli Credo
Być może nie wszyscy wiedzą, lecz katolickie wyznanie wiary występuje w dwóch postaciach, wersjach. Najprościej można podsumować to w sposób praktyczny, iż jedna jest krótsza, a druga dłuższa.
W pacierzu, przy odmawianiu Różańca posługujemy się wersją krótszą, czyli Tzw. Składem Apostolskim.
Dłuższa wersja to tak zwane Credo mszalne, odmawiane podczas Mszy Świętej.
Dzieci mogą znać tylko tą łatwiejszą do zapamiętania, lecz przystępując do I Komunii Świętej wypadałoby już znać obie.
Poniżej przedstawiamy obie wersje.
“Wierzę w Boga” – Skład Apostolski (krótsza wersja)
Inaczej mówiąc jest to apostolski symbol wiary.
Kiedy ją odmawiać?
Odmawiamy podczas codziennej modlitwy, w trakcie Różańca jak i przy innych okazjach. Lecz nie na Mszy.
Tekst modlitwy “Wierzę w Boga”, Skład Apostolski
Wierzę w Boga Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi.
I w Jezusa Chrystusa, Syna Jego jedynego, Pana naszego,
który się począł z Ducha Świętego; narodził się z Maryi Panny.
Umęczon pod Ponckim Piłatem, ukrzyżowan,
umarł i pogrzebion; zstąpił do piekieł.
Trzeciego dnia zmartwychwstał.
Wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca wszechmogącego.
Stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych.
Wierzę w Ducha Świętego, święty Kościół powszechny,
świętych obcowanie, grzechów odpuszczenie, ciała zmartwychwstanie, żywot wieczny.
Amen.
Historia i znaczenie
Wyznania wiary zrodziły się z potrzeb pierwotnych wspólnot chrześcijańskich misyjnych oraz liturgicznych. Najstarsze wyznanie wiary znajdujemy w Dz 8,37 – “Wierzę, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym”. Wyrażenie wiary w krótkiej formule było ważnym elementem katechizującym wymaganym do chrztu, jak nawracania pogan, odróżniania prawdziwej nauki od fałszywej.
Formuły te były dopracowywane wraz z pojawianiem się nowych treści heretyckich, by wyraźniej odróżniać prawdę od nowych kłamstw głoszonych przez heretyków, działo się tak w obrębie kościołów lokalnych, w których z czasem powstało dwunastoczłonowe wyznanie wiary (na terenach cywilizacji grecko-rzymskiej, a w Kościołach syryjskich siedmioczłonowe). Z czasem jednak wielorakie credo współistniejące stało się zagrożeniem dla jedności Kościoła, nastała więc potrzeba ujednolicenia credo. Na zachodzie znane było Apostolicum (IIIw.), do którego papież Syrycjusz dołączył legendę, jakoby pochodziło ono od dwunastu apostołów. Jak wykazały badania, historyków, Apostolicum w swojej obecnej formie nie jest dziełem apostołów jednak zawiera ich naukę oraz sięga czasów pierwotnych Kościoła.
“Wierzę w jednego Boga”, czyli wersja kościelna, tzw. Credo mszalne
A właściwie symbol nicejsko-konstantynopolitański, lub nicejsko-konstantynopolitańskie wyznanie wiary.
Kiedy odmawiamy tę wersję?
Jest to wyznanie wiary odmawiane podczas Mszy Świętej jak i w inne większe święta.
Tekst modlitwy “Wierzę w jednego Boga”
Wierzę w jednego Boga, Ojca Wszechmogącego,
Stworzyciela nieba i ziemi, wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych.
I w jednego Pana Jezusa Chrystusa, Syna Bożego Jednorodzonego,
który z Ojca jest zrodzony przed wszystkimi wiekami.
Bóg z Boga, światłość ze światłości, Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego.
Zrodzony, a nie stworzony, współistotny Ojcu, a przez Niego wszystko się stało.
On to dla nas, ludzi, i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba.
I za sprawą Ducha świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem.
Ukrzyżowany również za nas, pod Poncjuszem Piłatem został umęczony i pogrzebany.
I zmartwychwstał trzeciego dnia, jak oznajmia Pismo.
I wstąpił do nieba; siedzi po prawicy Ojca.
I powtórnie przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych:
A Królestwu Jego nie będzie końca.
Wierzę w Ducha świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca i Syna pochodzi.
Który z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę.
Który mówił przez Proroków.
Wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół.
Wyznaję jeden chrzest na odpuszczenie grzechów.
I oczekuję wskrzeszenia umarłych. I życia wiecznego w przyszłym świecie.
Amen.
Historia i znaczenie
W pierwszych wiekach Kościoła wiele znanych nam prawd wiary nie było jasno sformułowanych w związku z czym szeroko dyskutowano nad wieloma aspektami wiary, zwłaszcza po ustaniu prześladowań chrześcijan. Panoszyły się herezje, zwłaszcza najważniejsza w tamtym czasie Ariusza z Aleksandrii, który twierdził, że Chrystus jest zrodzony z Boga i tym samym posiada inne “bóstwo” niż Jego Ojciec. Jednak dogmatem naszej wiary jest trójjedność Boga, a zatem trzeba było również uściślić rolę i atrybuty Ducha Świętego.
W 325 roku zwołano sobór w Nicei, który miał być odpowiedzią na szerzące się błędy Ariusza jakoby Bóg Ojciec był jedynym prawdziwym Bogiem, niezrodzonym i niestworzonym. Owocem prac było sformułowanie “współistotny Ojcu”, które jednak budziło pewne kontrowersje wśród biskupów (nie wszyscy podpisali się pod tym tekstem).
Z uwagi na trwające dysputy i fakt, że sobór Nicejski nie zajmował się sprawami Ducha Świętego, w 381 zwołano sobór w Konstantynopolu, aby raz na zawsze ustalić prawidłową naukę Kościoła odnośnie Trzech Osób Boskich.
Ułożono formułę: “Wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca i Syna pochodzi. Który z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę; który mówił] przez Proroków.” Było to ukonstytuowanie Ducha Świętego jako Osoby Boskiej i kończyło dysputy o Trójcy Świętej.
Credo weszło na stałe do liturgii od końca VI wieku, a nazwa “Wyznanie wiary Nicejsko – Konstantynopolitańskie” pochodzi z XVII wieku.
“Wierzę w Boga”, Credo po łacinie
Modlitwa “Wierzę w Boga” po łacinie (krótka wersja)
Credo in Deum Patrem omnipotentem, Creatorem caeli et terrae.
Et in Iesum Christum, Filium eius unicum,
Dominum nostrum, qui conceptus est de Spiritu Sancto,
natus ex Maria Virgine, passus sub Pontio Pilato, crucifixus, mortuus,
et sepultus, descendit ad infernos, tertia die resurrexit a mortuis,
ascendit ad caelos, sedet ad dexteram Dei Patris omnipotentis,
inde venturus est iudicare vivos et mortuos.
Credo in Spiritum Sanctum, sanctam Ecclesiam catholicam,
sanctorum communionem, remissionem peccatorum,
carnis resurrectionem et vitam aeternam.
Amen.
Modlitwa “Wierzę w jednego Boga” po łacinie (mszalna wersja)
Credo in unum Deum, Patrem omnipotentem,
factorem caeli et terrae, visibilium omnium et invisibilium.
Et in unum Dominum Iesum Christum, Filium Dei unigenitum,
et ex Patre natum ante omnia saecula. Deum de Deo, Lumen de Lumine,
Deum verum de Deo vero, genitum non factum, consubstantialem Patri; per quem omnia facta sunt.
Qui propter nos homines et propter nostram salutem descendit de caelis.
Et incarnatus est de Spiritu Sancto ex Maria Virgine, et homo factus est.
Crucifixus etiam pro nobis sub Pontio Pilato, passus et sepultus est,
et resurrexit tertia die, secundum Scripturas, et ascendit in caelum, sedet ad dexteram Patris.
Et iterum venturus est cum gloria, iudicare vivos et mortuos, cuius regni non erit finis.
Et in Spiritum Sanctum, Dominum et vivificantem, qui ex Patre Filioque procedit.
Qui cum Patre et Filio simul adoratur et conglorificatur: qui locutus est per prophetas.
Et unam, sanctam, catholicam et apostolicam Ecclesiam.
Confiteor unum baptisma in remissionem peccatorum.
Et exspecto resurrectionem mortuorum, et vitam venturi saeculi.
Amen.
catholica religione prohibemur.
Pater a nullo est factus: nec creatus, nec genitus.
Filius a Patre solo est: non factus, nec creatus, sed genitus.
Spiritus Sanctus a Patre et Filio: non factus, nec creatus, nec genitus, sed procedens.
Unus ergo Pater, non tres Patres: unus Filius, non tres Filii: unus Spiritus Sanctus, non tresSpiritus Sancti.
Et in hac Trinitate nihil prius aut posterius, nihil maius aut minus: sed totae tres personaecoaeternae sibi sunt et coaequales.
Ita ut per omnia, sicut iam supra dictum est, et unitas in Trinitate, et Trinitas in unitateveneranda sit.
Qui vult ergo salvus esse, ita de Trinitate sentiat.
Sed necessarium est ad aeternam salutem, ut incarnationem quoque Domini nostri Iesu Christifideliter credat.
Est ergo fides recta ut credamus et confiteamur, quia Dominus noster Iesus Christus, Dei Filius,Deus et homo est.
Deus est ex substantia Patris ante saecula genitus: et homo est ex substantia matris in saeculonatus.
Perfectus Deus, perfectus homo: ex anima rationali et humana carne subsistens.
Aequalis Patri secundum divinitatem: minor Patre secundum humanitatem.
Qui licet Deus sit et homo, non duo tamen, sed unus est Christus.
Unus autem non conversione divinitatis in carnem, sed assumptione humanitatis in Deum.
Unus omnino, non confusione substantiae, sed unitate personae.
Nam sicut anima rationalis et caro unus est homo: ita Deus et homo unus est Christus.
Qui passus est pro salute nostra: descendit ad inferos: tertia die resurrexit a mortuis.
Ascendit ad caelos, sedet ad dexteram Dei Patris omnipotentis: inde venturus est iudicarevivos et mortuos.
Ad cuius adventum omnes homines resurgere habent cum corporibus suis: et reddituri sunt defactis propriis rationem.
Et qui bona egerunt, ibunt in vitam aeternam: qui vero mala, in ignem aeternum.
Haec est fides catholica, quam nisi quisque fideliter firmiterque crediderit, salvus esse nonpoterit.
Amen.
