Chrystianizm szerzył się szybko. Już w II wieku nie było kraju w państwie rzymskim, a nawet miasta bez gminy chrześcijańskiej. Stwierdza to Tertulian (na początku III w.), pisząc: „Wczorajsi jesteśmy, a wszystko wasze wypełniliśmy, państwo, miasta, wyspy, zamki, gminy, nawet obóz, pałace, senat, rynek; pozostawiliśmy wam jedynie świątynie”. Pod koniec III wieku liczba chrześcijan wzrosła jeszcze bardziej, doszła do 10 milionów; chrześcijanie dzięki swym cnotom zajęli najwyższe stanowiska w wojsku, na dworze, w zarządzie prowincji. Słowem, w tym czasie Kościół objął wszystkie kraje cesarstwa, a w nich wszystkie warstwy społeczne.

Do tego szybkiego rozszerzenia się Kościoła przyczynił się charakter chrystianizmu i jego wyznawców, oraz ówczesne stosunki.

Sama treść nauki Chrystusowej pociągała wielu. Garnęli się do niej ubodzy, niewolnicy, niewiasty, bo w niej znajdowali dla siebie pociechę i otuchę do życia; nie lekceważyli jej i uczeni, bo i im dawała rozwiązanie najgłębszych zagadnień życia (nauka o nieśmiertelności duszy), a przede wszystkim zapewniała spokój sumienia.

Ważną też pobudką do łączenia się z Kościołem było świątobliwe życie chrześcijan; ich czystość, miłość bliźniego, a szczególnie przedziwna stałość męczenników i wyznawców wiary wzbudzały podziw powszechny i powodowały liczne nawrócenia.

Najważniejszą zaś przyczyną była opieka Hoża nad Kościołem, która przez cuda apostołów i wiernych oraz przez swą łaskę oświecała umysły i skłaniała wolę do przyjmowania ewangelii. Też sama Opatrzność sprawiła, że stosunki i urządzenia ówczesne torowały drogę opowiadającym ewangelię; niemal cały ówczesny świat pod berłem cezarów stanowił zorganizowaną jedność, a w nim wyśmienite drogi, nieustanne stosunki handlowe oraz powszechna znajomość języka greckiego i łaciny ułatwiły pracę misjonarzy chrześcijańskich.