Spis treści
Pojęcie i istota religii
Stosunek człowieka do Boga obejmujący:
- prawdy wiary,
- obowiązki z nich, wypływające,
- kult objawiający się w obrzędach
nazywamy religią. Poznać Boga, służyć Mu i cześć oddawać – oto istota religii.
Nie każda religia może zasługiwać na miano prawdziwej, lecz tylko ta, która się zgadza z istotą Boga i Jego wolą. Upadła natura ludzka zniekształca często prawdziwy stosunek człowieka do Boga. Stąd religie fałszywe na świecie.
Nie tylko rozumem poznaje człowiek Boga i nie tylko z rozumu wysnuwa obowiązek służenia Mu. Taka religia rozumem poznana nosi nazwę przyrodzonej, naturalnej.
Pan Bóg, stwarzając człowieka, podniósł go równocześnie ponad porządek naturalny, uczynił go dzieckiem swoim, przeznaczył go do nadprzyrodzonego celu. Tego wszystkiego człowiek nie mógł własnym poznać rozumowaniem. Dlatego Pan Bóg objawił mu te prawdy i stąd religia nadprzyrodzona, objawiona.
Potrzeba religii
Człowiek odczuwa potrzebę religii. Bo odpowiada ona na najważniejsze i zasadnicze pytania. Daje:
- jednostce siłę w cierpieniu, a sercu pokój; czyni człowieka zdolnym do braterskiej miłości, do pogardy śmierci;
- religia jest również potrzebna rodzinie; zachęca bowiem do wierności, utrwala nierozerwalność małżeńską, nakłada obowiązek wychowania dzieci, zobowiązuje też dzieci do posłuszeństwa względem rodziców;
- społeczeństwu daje religia zwartość, bo mówi o ostatecznej sankcji prawa. Religia przede wszystkim każe spełniać obowiązki względem Ojczyzny.
Stosunek wiedzy do religii
Człowiek szuka prawdy przez wiedzę, jak również w religii. Bóg będąc Prawdą jest początkiem wszelkiej wiedzy i dawcą objawienia. Wspólne więc źródło i wiedzy i wiary – to właśnie Pan Bóg. Stąd istnieć nie może prawdziwa sprzeczność pomiędzy wiedzą a wiarą. Wielcy uczeni wszystkich czasów chylili kornie czoło przed Bogiem. (Kopernik, Galileusz, Newton, Leibnitz, Volta, Ampere, Pasteur, Marconi i wielu innych).
