W 1 wieku chrześcijaninem zostawał każdy, kto złożył wyznanie wiary w Chrystusa i przyjął chrzest; w II w. przed udzieleniem chrztu wprowadzono przygotowanie, zwane katechumenatem; katechumeni zaznajamiali się z treścią Składu apostolskiego, spełniali różne praktyki religijne, poznawali przykazania Kościoła. Chrzest dzieci wprowadzono dopiero w V wieku. Chrztu udzielano — z wyjątkiem potrzeby — dwa razy do roku: w wigilię Wielkanocy i Zesłania Ducha św., a na Wschodzie i w wigilię Trzech Króli. Samo udzielanie chrztu połączono z rozmaitymi ceremoniami.

Wyrazem czci religijnej chrześcijan były ich nabożeństwa, z których najważniejszym była Msza św. — liturgia. Była ona, co do swej istoty, powtórzeniem ofiary eucharystycznej z Ostatniej Wieczerzy. Z biegiem czasu dołączono do niej czytanie Pisma św. i modlitwy. Msza św. składała się z dwóch części: w pierwszej przewodniczący czytał wyjątek z Pisma św., a potem go tłumaczył; następnie zanosił publiczne modlitwy za wszystkich i udzielał obecnym błogosławieństwa; drugą część Mszy św. — właściwą ofiarę eucharystyczną — zwykle odprawiał biskup w otoczeniu kapłanów; biskup ofiarowywał chleb i wino, pomieszane z wodą; następnie dary te konsekrował, wreszcie spożywał; po Komunii obecnych kończyła się Msza św. modlitwą za wszystkie stany i śpiewaniem psalmów.

Początkowo wierni przyjmowali Komunię św. na Mszy św. pod dwiema postaciami; w II w. rozpowszechnił się zwyczaj komunikowania na czczo; dlatego też i Mszę św., odprawianą wieczorem, przeniesiono na rano; nieobecnym na Mszy św., chorym, więźniom diakoni roznosili Komunię św. pod postacią chleba; dzieci przyjmowały Komunię św. pod postacią wina.

W czasach apostolskich z Mszą św. łączyły się uczty bratnie tzw. agapy; były one symbolem jedności i miłości; wszyscy chrześcijanie brali w nich udział. Po odpuszczenie grzechów chrześcijanie musieli zwracać się do biskupów lub ich zastępców — kapłanów. Spowiedź była tajemna; jedynie w wypadkach publicznego zgorszenia za trzy występki (bałwochwalstwo, morderstwo, rozpustę) po spowiedzi tajemnej obowiązywała spowiedź publiczna. Czas pokuty publicznej trwał bardzo długo, niekiedy przez całe życie. W niektórych wypadkach biskup skracał pokutę, a czynił to albo w razie niebezpiecznej choroby pokutującego, albo w czasie prześladowań, albo na prośbę wyznawców i męczenników, albo wobec wyraźnych oznak szczerej pokuty. Względem publicznych gorszycieli, nie chcących pokutować, stosowano karę wyłączenia (ekskomunika); ale i im ułatwiano pojednanie się z Bogiem i Kościołem.